Het gedrag dat mensen op de werkvloer laten zien is vaak ‘kinderlijk’ gedrag. Het lijkt soms op het schoolplein tot de tweede macht, met heel veel kracht. Wie hoort erbij? Wie mag er meedoen? Zonder dat we ons daarvan bewust zijn, brengen we onze oude, onverwerkte pijn mee naar het werk en proberen het op te lossen in relatie tot collega’s en leidinggevenden.
Herken je het? Dan is het tijd om eens te gaan onderzoeken wat je triggert uit het verleden en je weghaalt uit het heden. Je bent nu niet meer klein en onmachtig en wat als kind te groot was om aan te kijken of aan te pakken, waar je omheen moést of van weg moest draaien om te overleven, vraagt nu van je om gezien, gevoeld en erkend te worden. Opruimen, die ruis op de lijn!
Stel…
Je wordt opgevoed door zeer strenge en autoritaire ouders. Hun wil is wet, regels zijn regels en je hebt je maar aan te passen. Ze stellen hoge eisen en ze dwingen je aan hun eisen te voldoen. Er is weinig of geen ruimte voor wie JIJ bent en je bent volkomen onmachtig om invloed uit te oefenen op je leven. Je voelt je klein en als je eindelijk groot genoeg bent om uit huis te gaan, kan je niet wachten om de wereld eens te laten zien wie JIJ bent en wat JIJ kunt. Je ontwikkelt, leert en studeert en bent super gemotiveerd. Dat wordt beloond. Je wordt eindelijk gezien en bent succesvol. Het succes groeit en je gaat geloven dat je niet alleen goed bent, maar zelfs beter dan een ander. Je streeft er niet alleen naar de beste te zijn, maar eist ook het allerbeste van de mensen om je heen……
Stel…
Je groeit op in een gezin waarin vader en moeder, getekend door hun verleden, emotioneel afwezig zijn. Vader werkt hard en is fysiek zelden aanwezig, moeder is altijd ziek, zwak of misselijk. Je springt in gaten die je ouders laten vallen, probeert het gezin draaiende te houden en alles in goede banen te leiden. In plaats van dat je ouders voor jou zorgen, zorg jij vooral voor hen. Je neemt grote verantwoordelijkheid op je jonge schouders en leert dienstbaar te zijn. Je bent al heel blij als je een beetje gezien wordt in het harde werken dat je doet. Als je later buitenshuis aan het werk gaat, breng je op de werkvloer al je mooie kwaliteiten van zorgen en ondersteunen in. Die zijn zo welkom en mensen maken volop gebruik van je diensten. Je grenzen zijn ver te zoeken. Eindelijk voel je je gezien en wél erkend in je harde werken….
Stel…
Je ontmoet elkaar op de werkvloer.
De een:
Je gaat tot het uiterste om perfectie te bereiken en je gaat volledig over grenzen heen van de mensen die voor je werken. Je bent nauwelijks in staat om de ander te zien voor wie hij of zij is en het moet op jouw manier. Gaat het anders, dan zwaait er wat. Je maakt jezelf groot en kleineert de ander. Zonder dat je je daar volledig van bewust bent, misbruik je vanaf het voetstuk waarop je bent gaan staan, je macht en als iemand iets doet wat je niet zint, barst je in woede uit….
De ander:
Je grijpt je kansen en doet altijd meer dan er van je wordt gevraagd. Je zorgt dat je steeds maar weer over-presteert. Je vraagt het uiterste van jezelf en groeit als je een compliment krijgt. Eindelijk word je gezien en gewaardeerd voor je inspanning. Tot het misgaat. Je hebt iets laten liggen of over het hoofd gezien en krijgt buitensporig op je falie. Je houdt je adem in en bevriest…
Kan de situatie opgelost worden op de werkvloer? Natuurlijk kun je daar een boel doen. Systemisch kijken bijvoorbeeld aan de hand van de systemische wetten. Heeft ieder die bij het organisatiesysteem hoort een plek, neemt ieder de eigen plek in en is er goede balans tussen geven en nemen? Is het helder wat de bestemming van het bedrijf is? De plekken en de daarbij behorende verantwoordelijkheid zijn zo vaak onduidelijk.
Maar daarmee is het niet klaar. Op de werkvloer komen mensen elkaar tegen in hun eigen niet-helpende patronen en beschadigend gedrag. Patronen die vaak in de eerste jaren van hun leven zijn ontstaan, in het eerste systeem waar mensen deel van uitmaken: de familie.
Ben je je daar niet bewust van en houd je je ver van wat je toen pijn en verdriet heeft gegeven? Wil je vooral niet zo worden als je ouders en werk je er hard aan om daarvan weg te blijven?
Dan is de kans groot dat juist die pijnlijke stukken van gemis, verdriet en onvervuld verlangen uit het verleden, worden getriggerd in het heden, in andere systemen waarvan de organisatie er één is. Plotseling is die leidinggevende, de autoritaire ouder ten opzichte waarvan jij je zo onmachtig en klein hebt gevoeld. Voor je het weet brengt die werknemer of collega je in contact met de diep weggestopte woede die je voelde als kind, maar die er niet kon en mocht zijn. Je schiet in de stress en hebt geen toegang meer tot je volwassen kwaliteiten en mogelijkheden. Je wordt weer als het onmachtige kind, maar dan nu met een volwassen kracht.
Alleen het gedrag aanpakken is symptoombestrijding. Kijken naar het organisatiesysteem is nodig en belangrijk én ook voor ieder individu die deel uitmaakt van het systeem, is er werk aan de winkel. Ga kijken, voelen en erkennen wat je vroeger zo’n heeft pijn gedaan, heeft belemmerd en heeft weggehaald bij het leven. Bij jouw leven. En ga ontdekken dat het NU anders is. Je bent niet meer afhankelijk, klein en onmachtig. Breng je thema’s aan het juiste adres en ruim ruis op de lijn op. Pas dan zul je op de werkvloer werkelijk je collega’s ontmoeten, in plaats van de onverwerkte relatie met iemand uit het verleden.
Comments