We zijn bijna aan het eind van de basistraining Systemisch werken en hebben het over een lot. Wat is dat eigenlijk en wat is dan jóuw lot?
‘Ik vind mijn hooggevoeligheid wel een lot’, zegt Louise. Er komen zoveel prikkels binnen in haar hoofd dat zo vaak migraine heeft. En in haar sensitiviteit voelt ze zich vaak niet gezien, gehoord en erkend.
‘Zullen we eens kijken naar wat kan helpen?’, vraag ik haar.
Ik laat haar twee representanten kiezen. Eén voor alle prikkels die vanuit de buitenwereld op haar af komen, haar 'horizontale verbinding’ en één voor de impulsen, prikkels vanuit haar binnenwereld, de 'verticale verbinding’.
Op de vraag aan beiden om hun plek in de ruimte te vinden, blijven allebei de representanten onrustig lopen en zoeken. Ze vinden geen plek waar ze stil kunnen blijven staan. Niet alleen bij de representanten in de opstelling is er onrust en voortdurende beweging, maar ook in de hele groep eromheen. Er wordt gepraat, gelachen, gemopperd, gelopen, geoordeeld. Iedereen lijkt in contact met iets van de energie die in dit veld voelbaar is.
Nadat ik de representanten bevraagd heb over wat zij voelen en ervaren, loop ik terug naar Louise en nodig haar uit om mee te komen naar haar binnenwereld. Als ze tegenover haar binnenwereld staat en haar in de ogen kijkt, voelt dat voor beiden wat onwennig en onzeker en de afleiding rondom is groot. De onrust in de groep is nog volop aanwezig. Het raakt me diep en terwijl Louise tegenover haar binnenwereld blijft staan, vraag ik iedereen in de groep waarmee zij resoneren. De een doet dat met een lacherige ongemakkelijkheid, de ander met boosheid, oordeel of grote onrust. Vooralsnog lijk ik de enige, terwijl ik ook deze opstelling faciliteer, die resoneert met een diep verdriet. De woorden die ik eraan geef: ‘Wat is er toch ontzettend veel afleiding, die ervoor kan zorgen dat wij weg blijven bij wie we ten diepste zijn’.
‘Wat helpt je in het dagelijks leven om er wat rust in te brengen?’ vraag ik Louise.
Ze kiest een mannelijke medecursist als hulpbron en als ik vraag naar de kwaliteit die deze man inbrengt, zegt ze: ‘Hij weet goed wie hij is’.
Er komt inderdaad wat rust. Weten wie ik ben en de buitenwereld vinden een plek.
En ook al blijft ze nu wel staan, de onrust bij de buitenwereld is nog steeds heel groot. Weten wie ik ben staat tegenover haar. Aan de andere kant van de zaal wordt de binnenwereld steeds rustiger en krijgt langzaam wat vertrouwen.
Het lijkt erop dat Weten wie ik ben, Louise's Ego representeert en de binnenwereld haar Ziel. Het proces laat zien dat ze zo vaak geneigd is zich te richten op de buitenwereld om te ontdekken wie ze is. Maar wat spiegelt die buitenwereld dan? Vindt zij in die spiegel misschien niet veel vaker wie ze dénkt dat ze moet zijn, of wie ze verwacht wordt te zijn? Laat die 'buitenspiegel' misschien vooral zien hoe zij zich heeft aangepast en gevoegd naar bijvoorbeeld haar systeem van herkomst, haar familie, de cultuur waarin zij is opgegroeid?
In de spiegel die je voorgehouden wordt door de buitenwereld kun je veel over jezelf leren, maar kun je daarin ook werkelijk ont-dekken wie je in essentie bent?
Om een antwoord op haar vragen te vinden, laat Louise vooral veel aandacht naar de buitenwereld gaan. Haar Ego lijkt daar te zoeken naar waardering en erkenning. De oplossing van een probleem ligt echter zelden op dezelfde plek als het probleem. Sterker nog, deze ligt vaak in de tegengestelde richting. Zo ook nu. Beetje bij beetje ontstaat er meer rust in Louise en in haar omgeving wanneer ze de aandacht naar haar binnenwereld, haar Ziel brengt, haar in de ogen kijkt en zich niet laat afleiden.
En wat een klus is dat, want misschien is wat ze in die ogen vindt zo groot, zo veel, zo licht….dat ze het nauwelijks kan of durft te geloven. Laat staan dat zij het nemen…..ontvangen kan.
Nelson Mandela gebruikte in zijn inaugurele rede een tekst van Marianne Williamson dat dit proces zo prachtig beschrijft: ‘Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn. Het is ons licht, niet onze duisternis, waar we het allerbangst voor zijn….’
‘Kijk en voel maar, kijk en voel…..en geloof het maar’, moedig ik Louise aan.
Deze opstelling raakt mij diep, en ook alle mensen uit de groep.
Het gaat niet alleen over Louise, maar over ons allemaal. En of ik het heb gezegd of alleen maar heb gedacht om ook mijzelf te helpen herinneren: ‘Die grootsheid, dat vele, dat licht….dat ben jij!’