Zondag. De eerste jaren van mijn leven de dag met het stempel ‘De dag des Heren’. Nu een goede dag om eens woorden te geven aan het verval van mijn heilige huisjes, mijn overtuigingen, mijn waarheden.
‘Ik ben een slechte slaper’, is er één van. Maar serieus, hoe kan ik dat nu nog volhouden? We zijn zo’n 10 weken in de Corona-lock-down en al die tijd slaap ik als een roosje. Ik ben dus geen slechte slaper, maar kennelijk zijn de factoren in mijn leven die het slapen moeilijk maakten, goeddeels verdwenen. En wat is dan anders, wat doe ik anders?
Wat we waarnemen heeft alles te maken met onze overtuigingen, dat waar we ‘heilig’ in geloven. Die overtuigingen zijn per definitie niet waar, maar slechts jouw waarheid. Waarheden die ooit begonnen zijn met een idee waar je steeds weer bevestiging op vond. Elke bevestiging werkte als een klap op de heipaal die de fundering verstevigde voor de bouw van jouw heilige huisje: jouw waarheid. Als onze waarneming verandert, we een andere kijk op een situatie of op de wereld krijgen, moet er dus iets met die overtuigingen gebeurd zijn.
De afgelopen weken in gedwongen huisarrest, hebben mij de ruimte gegeven om verschillende van mijn waarheden omver te laten vallen. Om van een aantal overtuigingen het krachtige stempel ‘goed’ of ‘fout’ af te halen, want met name deze oordelen verhinderen mij om verder te kijken dan mijn neus lang is. Een deel van die overtuigingen stamt nog uit de tijd dat ik alles slikte wat mij werd aangeboden en ik mijn ideeën over goed en fout met de paplepel ingegoten kreeg.
Toen trainingsgroepen niet meer bij elkaar konden komen en fysieke afstand werd gevraagd, zag ik online-coaching niet als een goed alternatief. Mijn overtuiging was dat het voor mij nodig was om fysiek in dezelfde ruimte te zijn als mijn client om een goede verbinding te kunnen hebben. “Dat is niets voor mij”, zei ik en daarmee startte een lange werkvrije periode. Achteraf kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik toen die overtuiging had, anders had ik die eerder genoemde ruimte niet genomen. Inmiddels ben ik aan het doen wat mij onmogelijk leek en wat blijkt….mijn ervaring is dat sommige sessies intiemer, meer in verbinding en waardevoller zijn dan ik ooit eerder heb ervaren.
Die ervaring heeft mijn ‘waarheid’ veranderd. Maar waar is die verandering eigenlijk begonnen? Ben ik in de ervaring gestapt omdat ik verzoeken kreeg om mensen online te coachen en heeft dat mijn perceptie veranderd, of was er al iets in mijn perceptie veranderd waardoor ik de deur naar online coachen heb opengezet?
Kennis over overtuigingen en hoe ze voor of tegen je kunnen werken, heb ik al heel lang. En van de goed en fout-stempeldoos uit mijn jeugd is de inkt inmiddels behoorlijk uitgedroogd. Ik streef ernaar zoveel mogelijk NIET te veroordelen en WEL mijn keuzes te maken of ik ergens wel of niet in mee wil gaan. Dat is een proces waarin ik vaak ook vooral bewust bekwaam ben geweest. Wat ik daarmee bedoel is dat ik soms hard moest werken om dat voor elkaar te krijgen. Met name als ik het oordeel wel voelde, maar niet wilde voelen omdat ik mezelf daarom veroordeelde en vervolgens oordeelloze woorden sprak. Ik sloot dan als het ware een stukje van mijzelf uit en liet de buitenwereld zien wat ik in mijzelf goedkeurde, hoe ik het wilde, hoe ik in het leven wilde staan, hoe ik het wenste….en zo was ik kennelijk niet: Auw, frustratie, anderen op een voetstuk en ik niet goed genoeg! Met grote regelmaat vonniste de rechter in mij en die kwam behoorlijk vaak tot een veroordeling.
‘En hoe dan?’, is de vraag die ik natuurlijk ook vaak van cliënten krijg. Hoe leg ik de rechter het zwijgen op, hoe kan ik liever voor mezelf zijn, hoe kan ik me neerleggen bij het feit dat ik niet perfect ben? Kennis in je hoofd geeft blijkbaar niet de gewenste verandering. Welnu, als iemand weet dat dat klopt, ben ik het wel. Kennis is je hoofd is slechts kennis in je hoofd. Pas als we in de ervaring stappen en er een verbinding is tussen hoofd, hart en lijf kunnen onze overtuigingen omver gaan.
In de afgelopen periode bleek rechter geen vitaal beroep te zijn en was het blijkbaar makkelijker voor me om hem, in ieder geval gedeeltelijk, op non-actief te stellen. Ik nam de ruimte te genieten van de stilte, de rust, de weggevallen sociale contacten die in sommige gevallen als ‘verplichtingen’ voelden. Ik nam de tijd om te lezen en met verbazing het nieuws te volgen of er soms juist voor te kiezen dat even niet te doen.
Mijn moeder zou het deel in mij dat nu actief was, de ‘Luie Bliksem’ noemen. Nu dat deel in mij weer zo zichtbaar en voelbaar was, bleek ik anders dan voorheen in staat adem te halen, te glimlachen en haar niet weg te stoppen. Ik gaf haar niet meer het stempel: FOUT! en in die ervaring heb ik mijn overtuiging over dat deel van mij, als het ware geneutraliseerd. Ja, ik ben ook lui. Maar de vrouw die geniet en haar gemak ervan neemt kreeg geen stempel ‘Luie Bliksem’ meer. Dat neemt overigens niet weg dat zij in al die ontspannenheid en dat genieten, zichzelf wel af en toe een schop onder de kont moest geven om de dingen te doen waarvan het toch wel heel fijn is als die worden gedaan.
Ik wil niet terug naar het oude normaal. Dat zou ook helemaal niet kunnen. Wat we eenmaal hebben ervaren, kunnen we nooit meer niet ervaren hebben. Wat we gezien, gehoord en gevoeld hebben, kunnen we nooit meer niet gezien, gehoord of gevoeld hebben. Elke ervaring brengt verandering mee in onze perceptie. Niet omdat we meer kennis hebben gekregen, maar omdat we de ruimte nemen en het lef hebben om ervaringen op te doen, verandert onze kijk op de wereld. We worden meer ‘heel’ omdat we veroordeelde delen van onszelf uit hun schuilplaats kunnen laten komen, erbij kunnen laten horen.
Ik ben niet een oordeelvrij mens en misschien zal ik dat ook nooit worden.
Dat is ook niet mijn doel. Ik heb wel de wens dat ik mezelf de ruimte geef om de delen in mij die ik veroordeel te zien, te voelen en te erkennen als van mij. Niet het donker in mij uit te sluiten, maar nog meer verbinding in mezelf te maken (of eigenlijk te laten ontstaan) tussen licht en donker. De weerspiegeling van dat innerlijk proces, zal ik steeds weer in de wereld zien en dat brengt zoveel meer vreugde, ontspanning en keuzevrijheid.