‘Wat sneu dat je het zo alleen hebt moeten doen’
‘Ach, het geeft niet.’
‘Sorry, maar we hebben geen tijd voor je’
‘Ach, dat geeft niet.’
‘O, we zijn de bloemen voor jou helemaal vergeten.’
‘Ach, dat geeft niet.’
‘Fijn dat je dat doet, maar we kunnen je er niet voor betalen.’
'Ach, dat geeft niet.’
‘Het geeft niet’ was misschien ooit een goede strategie geweest.
Zat het in de genen? Waren het de omstandigheden die tot deze strategie hadden geleid? Was het te pijnlijk geweest om werkelijk te voelen hoe het was?
Natuurlijk gaf het wel. Het hoofd gaf dit antwoord, terwijl het lijf op slot zat.
Inmiddels was dat allang niet meer zo. Het lijf was wakker geworden, gevoed en gevoelig geworden. Er was zoveel voelbaar. Lang voordat het hoofd wist wat er aan de hand was, werd het daar onrustig.
En als het lijf dan signalen geeft, kun je dan nog steeds zeggen ‘Het geeft niet?’
Ja dat kan, maar waarom zou je? Je bent niet meer klein en onmachtig. Je bent niet meer afhankelijk. Je loopt niet meer het risico dat er niet meer van je gehouden zal worden.
Pijn voelen is niet makkelijk, maar soms wel passend bij de gebeurtenis en nodig om deze te kunnen verwerken. Teleurstelling voelen is niet fijn, maar houdt je wel in contact met je wensen en verlangens.
Jij bent ook belangrijk. Dus...
Als je niet gezien wordt, laat je dan zien.
Als je niet gehoord wordt, laat je horen.
Als je niet erkend wordt, erken jezelf!
Je bent fantastisch. Ga staan....je bent nu groot. NU is het anders.
Comments