Het gaat niet goed in de relatie en we gaan kijken hoe een opstelling haar inzicht kan geven. Ze stelt zichzelf en haar partner op en het is bijzonder om te zien dat haar lijf volledig zelfstandig lijkt te functioneren. Het trekt zich weinig aan van wat ze zegt, wat ze vindt en wat ze gelooft. Het wankelt, het wordt naar achter getrokken, loopt langzaam naar achter en komt weer terug. Het lijkt alsof de controleur in haar hoofd heeft gezegd: ik wil er wel weer een verhaal van maken, maar ik ben er ook wel een beetje klaar mee. Voel nou maar en volg nou maar.
Een sluitend verhaal, waar ze behoefte aan heeft, kan ze er later ook niet van maken. De ervaring was in het moment echter heel duidelijk. Wat zich steeds liet zien en voelen in het proces, is dat er zoveel door elkaar loopt. De veel te zware zorg en te grote verantwoordelijkheid als kind voor haar broertjes en zusjes én het appél dat haar partner op haar doet om nu hém aan het handje mee te nemen. Hun kind dat haar in haar ogen afwijst en de afwijzing naar het kind in zichzelf. De stellige overtuiging dat ze het verdient om in het licht te staan én het donker waar ze steeds in terecht komt. De onveiligheid die ze in haar kindertijd heeft ervaren en het bedrog van nu in de relatie. De wanhoop en paniek van het niet geziene kind dat de hele tijd maar lijkt te roepen: ‘Zie je dat nou niet?’, toen en nu.
Wat nu? Het valt haar niet mee om bij de ervaring te blijven. Een stappenplan, dat is wat ze wil. Afvinken wat is afgerond. Ik kan het haar niet geven. Ze is zo gewend te DOEN en niet om te LATEN GEBEUREN. Waar de controleur zich tijdens het proces van de opstelling op de oppervlakte hield, werpt deze zich nu alsnog op een grondige en kritische evaluatie.
‘Alles wat je net hebt gezien en gevoeld, kan je niet meer niet gezien of niet gevoeld hebben’, zeg ik haar. ‘Die ervaring geeft verandering in jou en zodra er iets in jou verandert, zal er ook iets anders naar je toekomen. Wees maar nieuwsgierig en kijk maar wat zich aandient. Laat het verhaal zoveel mogelijk los. Het is slechts een verhaal’.
Alles loopt door elkaar. Ook de persoonlijke processen van mijn cliënt en die van mij. Ik herken de ‘controleur’ in mij, die in de evaluatie en het verhaal dat hij vertelt, soms zo aan de ervaring voorbij kan gaan en van iets moois, ineens iets lelijks kan maken of andersom.
Ik wenste mijn client tot slot van onze sessie een droom die haar helderheid zou geven, maar kreeg ‘m in de daaropvolgende nacht vervolgens zelf. Een droom die mij opnieuw bevestigt in dat mijn verhaal zo los kan staan van mijn ervaring: Ik droom dat ik in de kerk zit. Een van mijn dierbaren is dood. In de kist doet ze plotseling haar ogen open. Even later ligt ze op de grond, half tegen de muur aan en strekt haar arm naar me uit. Ik vind het één moment spannend, maar loop dan naar haar toe, kniel en pak haar hand die lekker warm aanvoelt. Ze begint tegen me te praten over de reis hiernaartoe en vraagt me hoe lang ze erover heeft gedaan. Ik word wakker en denk terug aan mijn droom. Heel even voel ik me intens verdrietig, maar dan realiseer ik me dat het helemaal geen nare droom was. Dat het pas naar werd toen ik mezelf het verhaal van de droom vertelde. Hoe helder wil ik het hebben?
De lasagne, oftewel de gelaagdheid van het leven. Hopeloos irritant en mateloos interessant. Wat hoort bij wie? Wiens strijd is het? Wiens leven en wiens verlangen? Wiens tranen zijn het die je huilt? Als je alleen al bewust bent van het feit dat alles door elkaar loopt en dat je van alles oppikt en oppakt wat niet van jou is, is er al een wereld gewonnen. Alles begint tenslotte met bewustzijn en vandaaruit kun je de scheiding gaan maken, gaan onderscheiden. Die onderscheiding kan er soms toe leiden dat partners hun besluit om te scheiden opschorten en de relatie opnieuw een kans willen geven.
Met plezier ondersteun ik het scheidingsproces, wat uiteindelijk de uitkomst ook zal zijn, want daar ga ik gelukkig niet over. En is het iemand gelukt om weer een stukje te ontrafelen, is dat wat mij betreft een onderscheiding waard.
