‘Je zit in de zon’, zeg ik tegen mijn man, ‘je kan je stoel naar hier verschuiven’.
Dat wist hij zelf natuurlijk niet….dat hij in de zon zat en die stoel kon verschuiven.
Sinds we de film ‘De Beentjes van Sint Hildegard’ hebben gezien, noemen we dit een Gedda-momentje. Lief bedoeld, maar door lieve bedoelingen is menig relatie gestrand. Deze vorm van liefde is alles behalve versterkend in een evenwaardige liefdesrelatie.
Mijn man is allergisch voor 3 types: verpleegsters, schooljuffen en advocates. Of genuanceerder gezegd, eigenlijk voor iemand die hem ongevraagd wil verzorgen, iemand die hem de les leest of iemand die hem ter verantwoording roept.
Zo heb ik ook mijn allergieën. Ik haat het als iemand mijn naam uitspreekt op de toon van ‘nu moet jij eens even goed naar me luisteren’. Of me aankijkt met een blik van ‘snap je dat nu nog niet’. En ik gruw van de houding van ‘laat mij maar even want dat kan jij toch niet’. Om hels van te worden.
In elke relatie, hoe liefdevol en fantastisch ook, komen wij vroeg of laat in elkaars allergie terecht. Of dat nu is tussen liefdespartners, in vriendschappen of met collega’s.
De vraag is dan hoe je daar mee om kunt gaan. In de genoemde film vindt Jan een wel heel bijzondere uitweg uit de verstikkende liefde van zijn Gedda, de vrouw die beter denkt te weten wat goed voor hem is dan hijzelf. Voor wie de film nog wil gaan zien zal ik niet verklappen welke, maar als coach zou ik het niemand adviseren.
Je kan vluchten natuurlijk, de relatie verbreken, maar de ervaring leert dat je dan waarschijnlijk opnieuw in soortgelijke situaties terecht gaat komen en opnieuw met de frustratie over je eigen onvermogen geconfronteerd gaat worden.
Wat dan wel? Welnu, misschien is het tijd voor bewustwording en zelfreflectie. Tijd om in de spiegel te gaan kijken.
Waar gaat je allergie werkelijk over? Als je zo heftig reageert op je partner, gaat dat dan alleen over dié situatie? Of voel je je (onbewust) weer het onmachtige kind tegenover de autoritaire ouder? Wat maakt dat je niet, of niet op tijd je grenzen stelt of dat je jezelf in de zorg voor anderen over de kling jaagt? Onderzoek waar je bang, verdrietig of boos over bent. Ga ervaren dat je nu niet meer onmachtig en afhankelijk bent. Wacht niet tot anderen veranderen, maar kijk wat jij zelf kan doen om meer het leven te leiden dat je wenst. Neem verantwoordelijkheid voor jouw leven, met alles erop en eraan. Realiseer je dat je hoofd geneigd is vast te houden aan oude verhalen, overtuigingen en gedachten die allang niet meer kloppen. Ga je kennis over wie jij bent verdiepen, je blik verbreden, je hart verzachten en jezelf liefhebben.
Van die dingen dus. En ik begeleid je daar graag in. Met behulp van NLP en Systemisch Werk kijken we bijvoorbeeld naar TOEN en NU en hoe dat in jou verweven is geraakt. Hoe je oude, pijnlijke ervaringen, meeneemt in de ervaringen van nu en onbewust oude beelden plakt op mensen van nu. Door te gaan zien en ervaren dat je TOEN niet anders kon omdat je te klein en onmachtig was, en te ervaren dat het NU anders is, kun je NU meer in contact komen en blijven met je mogelijkheden, je talenten en kwaliteiten.
Er is er maar één die weet wat goed voor jou is en dat ben jij zelf en dat geldt natuurlijk precies zo voor de ander. In plaats van al je energie te besteden aan kijken naar en geven wat de ander nodig heeft en je verantwoordelijk te voelen voor het welzijn van die ander, wordt het misschien tijd om beter voor jezelf te gaan zorgen en de verantwoordelijk te nemen voor jouw eigen welzijn en geluk. Dan hoeft de ander niet zo hard te werken om jouw pijn te verzorgen, je gemis in te vullen en jou gelukkig te maken. De ander is vrij om hetzelfde te doen en zo kan een afhankelijkheidsrelatie veranderen in een evenwaardige liefdesrelatie waarin je een aanvulling kunt zijn op elkaar geluk.
Ik verwacht mijn man ieder moment thuis, terug van een gedwongen afgebroken vakantie. Hij is gevallen met de fiets. Niets gebroken gelukkig, alleen maar geschaafd, gebutst en gekneusd. Ik zal met liefde mijn verpleegsterskwaliteiten op hem los laten, maar alleen als hij dat vraagt. Ik zal hem niet vragen hoe hij toch zo dom heeft kunnen zijn of zeggen wat hij beter had kunnen doen. Geen haar op mijn hoofd die daar overigens aan denkt. En als ik misschien toch……per ongeluk…..dan zullen we grinniken om een nieuw Gedda-momentje.