‘Ik heb geen zin om te gaan wroeten in de familie en het verleden’ zegt ze, ‘dat heb ik nu wel gehad. Mijn ouders zijn weliswaar gescheiden, maar ik heb een prima jeugd gehad’.
En waag het niet om iets onaardigs te zeggen over mijn ouders, lijken haar ogen te zeggen.
Voor me zit een jonge vrouw. Ze komt voor coaching. Ze vertelt over haar werk en de problemen waar ze tegenaan loopt. Ze wil vooruit en weet ook goed waar naartoe.
‘Dan denk ik dat ik alles op de rit heb, bepaalde dingen achter me heb gelaten en dan krijg ik weer een terugval’, zegt ze, ‘net alsof ik aan touwtjes zit die me terugtrekken. Dat wil ik niet, ik wil naar de toekomst’.
Omdat het haar nog onbekend is, leg ik iets uit over Systemisch werk. Over het individu dat deel uitmaakt van een groter geheel: de familie. Dat wij invloed hebben op de anderen binnen het familiesysteem en wij de invloed van anderen ondervinden. Ik vertel hoe we soms met alle (communicatieve) mogelijkheden en kwaliteiten, toch niet zo gemakkelijk in vrijheid ons eigen pad kunnen gaan.
‘Ik heb geen zin om te gaan wroeten in de familie en het verleden’ zegt ze, dat heb ik nu wel gehad. Mijn ouders zijn weliswaar gescheiden, maar ik heb een prima jeugd gehad’. En waag het niet om iets onaardigs te zeggen over mijn ouders’, lijken haar ogen te zeggen.
Ze vertelt over zichzelf en haar gezin van herkomst. Bij alles wat maar enigszins negatief geïnterpreteerd zou kunnen worden met betrekking tot haar ouders, belicht ze onmiddellijk hoe goed zij het hebben gedaan en hoeveel begrip ze heeft voor hun keuzes.
‘Voor je verder gaat’, val ik haar in de rede, ‘wil ik dat je een ding heel goed weet. Ik heb jouw beide ouders in mijn hart. Ik ervaar hoezeer je van hen houdt en dat is heel fijn. Wat we de komende tijd ook gaan ontdekken of gaan doen, die liefde is de basis en zal altijd leidend zijn. Wat er in jullie familie of gezin ook is, is geweest of heeft ontbroken, ik heb daar geen enkel oordeel over’.
Ze zucht diep. ‘Fijn, dat is belangrijk voor me’, zegt ze.
We maken een genogram en spreken over haar familie, haar geschiedenis en dat wat ze daaruit heeft meegekregen. Er komen dingen aan de orde die grote impact hebben gehad op het leven van haar grootouders, ouders en daarmee als gevolg daarvan ook op haar. Als enig kind van haar ouders heeft haar grote empatisch vermogen en haar begrip, haar weggehouden van eigen wensen en verlangens. Ze heeft veel recht gepraat wat krom is. Ik vertel haar over de ‘magische’ kindliefde van een kind voor de ouders. Een jong kind heeft de allerliefste mama en de sterkste papa van de wereld. Alles wat papa en mama doen of zeggen is goed. De ‘wetende’ volwassen liefde ziet veel meer de realiteit: ook de minder mooie dingen, de tekortkomingen of de onmacht van ouders. De ideale ouders bestaan tenslotte niet.
‘Jij hoeft het niet voor je ouders op te nemen, jij bent als dochter niet verantwoordelijk voor hun leven en je hoeft hun leven ook niet goed te maken’, zeg ik, ‘je bent hun dochter. Niet meer en niet minder’.
Systemisch kijken. Een mooie manier van kijken om het blikveld te vergroten, meer zicht te krijgen op de touwtjes die je terugtrekken en mogelijkheden vinden om ze los te maken. Terwijl ze vertelt en luistert, wisselen tranen en lachen elkaar af. ‘Ik dacht dat ik wel rond was met mijn verleden’, zegt ze, maar op deze manier heb ik nog nooit gekeken’.
Comentarios