Ik mag als ‘gasttrainer’ regelmatig de Systemische dag in de NLP Practitioner verzorgen. Een feestje om een groep mensen in één dag zoveel mogelijk de essentie van dit werk te laten horen, zien en voelen. Niet alleen de deelnemers zijn op mijn feestje aanwezig. Ook mijn afwezige vader, mijn sterke moeder, mijn kinderen en hun vader zijn steevast van de partij. Zij zitten in mijn hart en in mijn verhalen en met die verhalen hang ik als het ware de slingers op. Zo neem ik mijn gasten mee naar binnen, naar hun binnenwereld.
En als zij zich daar afvragen: Hoe is dat nu voor mij? Wat is mijn plek ten opzichte van mijn ouders? Welke boodschappen heb ik eigenlijk van hen meegekregen en hoe sturen die mij in mijn leven? ....dan maken we gebruik van een van de krachtigste instrumenten die ik ken op het gebied van persoonlijke ontwikkeling: een familieopstelling. Weliswaar geïnspireerd en gevoed door de voorbeelden en verhalen, laten we die verhalen helemaal los. We geven het innerlijk beeld dat iemand over een situatie heeft, vorm in de buitenwereld. Cursisten vervullen tijdelijk de rol van vaders, moeders en kinderen die ten opzichte van elkaar van alles voelen en ervaren. Met die extra informatie krijgt iemand nieuwe inzichten over mogelijke oplossingen. Door gebruik te maken van wat er allemaal te voelen is in het lijf, gaan we samen op zoek naar verlichting, ontspanning en versterking.
‘Wie wil eens kijken hoe hij ten opzichte van zijn ouders staat en ervaren wat een opstelling voor je kan doen?’, vraag ik de groep. Een jonge, leuke vent steekt enthousiast zijn hand op en na nog wat uitleg van mij stelt hij representanten voor zijn ouders en zichzelf op. Hij begint met zijn moeder, zet zijn vader links van haar en tenslotte zichzelf rechts van haar. Drie mensen op een rij. De warmte en liefde straalt ervan af. Dat is prachtig om te zien.
Uitgangspunt van dit werk is altijd: wat zou vanuit dit startpunt een versterkende stap kunnen zijn? Is het handig voor een man van zijn leeftijd, om nog zo dicht bij je ouders te staan? Samen kijkend naar de opstelling vraag ik hem of hij een relatie heeft. ‘Jazeker’, zegt hij, en ik vraag hem waar zijn partner in deze opstelling zou komen te staan. Hij wijst naar de kleine ruimte tussen hem en zijn moeder. ‘Vind je het goed dat ik even in de rol van je partner op die plek ga staan?, vraag ik. Ik wurm me vervolgens tussen moeder en zoon in en kan daar nauwelijks ademhalen. ‘Dat is wel heel krap hier.’
Ik had een gesprek kunnen voeren met deze man over zijn relatie tot zijn ouders en zijn partner. Hij had me dan vast verteld hoeveel hij van alle drie houdt en hoe hij die liefde in de praktijk vorm geeft. Hij was waarschijnlijk met redenen gekomen en verklaringen. Het zou vast een mooi gesprek geworden zijn, maar dit beeld.....zegt meer dan duizend woorden. In zo’n kleine opstelling wordt het weer zo zichtbaar wat liefde kan doen, hoe mooi het is, maar hoe het soms ook zo verstikkend kan zijn en iemand kan beperken in zijn bewegingsvrijheid. Natuurlijk heeft deze man heel goede redenen om dicht bij zijn ouders en met name zijn moeder te blijven staan. En hij kan in dit beeld ook zien wat de invloed hiervan is op de relatie met zijn partner. Hij komt tot een mooie conclusie : ‘Als hij nog meer met zijn partner door het leven wil dansen, zal hij de ruimte op moeten zoeken’.
Het mooie is dat hij van binnen al lang de beweging voelt om naar voren te stappen én.....hij heeft het nog niet gedaan. Deze man, gast op mijn feestje, staat op het punt een nieuwe dans te beginnen. En ik, ik mag hem daarin begeleiden. Hij stapt naar voren en neemt zijn (dans)partner met zich mee. Hij kijkt nog even achterom en ziet zijn ouders aanmoedigend knikken. Dan draait hij zich weer naar zijn partner en samen kijken ze naar hun leven, hun toekomst, de warmte van de ouders als steun in de rug. Ik zeg het niet, maar denk als ik naar hem kijk: ‘En nu wegwezen jij, dans de tango met je Lief’, maar dat is misschien wel een stukje projectie van mijn eigen verlangen ;-).