Ze zitten tegenover me, hij op de ene hoek van de bank, zij op de andere. ‘Ik weet niet of ik dit nog veel langer volhoud’, zegt ze, ‘hij wordt om het minste of geringste boos. Ik moet de boel altijd weer sussen en daar ben ik wel zo’n beetje klaar mee’. Ze is moe, dat kan ik goed zien. Ze heeft hard gewerkt om haar relatie in stand te houden en heeft daarmee zichzelf lange tijd weggecijferd. En de opbrengst van al die moeite.....
Regelmatig coach ik mensen die problemen ervaren in hun relatie. Bijna altijd speelt het probleem weliswaar in die relatie, maar ligt de bron in een andere, namelijk in die met hun ouders. In de partnerrelatie van nu proberen we vaak alsnog te halen, wat we in onze jeugd hebben gemist. Aangezien de perfecte ouders niet bestaan, hebben ze ons niet alles kunnen geven waar we behoefte aan hadden en zijn er altijd wel onvervulde verlangens. Lang niet iedereen is zich daar ook van bewust.
Als je steeds om bevestiging of erkenning vraagt aan je partner, ben je dan misschien eigenlijk nog steeds op zoek naar de erkenning van je vader? Is er een onvervuld verlangen dat je vader eens zou zeggen dat hij trots is op zijn zoon of dochter?
Als je ergert aan weliswaar kritische, maar ook heel reële vragen van je partner, zou daar ook een onvervuld verlangen onder kunnen liggen naar een moeder die in plaats van altijd maar kritische vragen te stellen, ook haar vertrouwen eens uitspreekt over de keuzes van haar zoon of dochter?
Wanneer we ons niet bewust zijn van onze onvervulde verlangens van vroeger en deze niet werkelijk onder ogen zien, kunnen ze onbewust een grote rol blijven spelen in onze relaties in het heden. Een partner kan dat wat je in het verleden hebt gemist, in het heden niet goedmaken.
Als ik hen vertel over onvervulde verlangens, zie ik beiden alleen maar knikken en begint hij vervolgens te vertellen over de slechte relatie met zijn vader. De boosheid die hem zo veel parten kan spelen, komt ook direct naar boven. De vinger ligt duidelijk op de zere plek.
We maken een nieuw contract waarin ik afspreek met hen beiden ‘achterom’ te gaan kijken naar de relatie met hun ouders, zodat de verlangens die daar thuis horen, ook daar een plek kunnen krijgen. Want hoe meer we ‘rond’ zijn met het verleden, hoe meer we in het heden werkelijk met elkaar in contact kunnen komen....en dat is een belofte voor de toekomst.